ประวัติความเป็นมาของเตาผิงทางทิศตะวันตก

จากประวัติศาสตร์ตะวันตกเป็นต้นแบบของเตาผิงสามารถย้อนกลับไปได้ถึงสมัยกรีกและโรมันโบราณสถาปัตยกรรมและอารยธรรมในยุคนั้นมีอิทธิพลอย่างมากต่อสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมสมัยใหม่ของตะวันตกรูปแบบสถาปัตยกรรมและการตกแต่งของกรีกโบราณ และโรมมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับชีวิตของผู้คน ศาสนากีฬาธุรกิจและความบันเทิงสะท้อนให้เห็นในการออกแบบที่สวยงามของหลังคาผนังและพื้น รูปแบบของการใช้ไฟยังสะท้อนให้เห็นในงานแกะสลักและภาพจิตรกรรมฝาผนังเหล่านี้ในยุคกลางคริสตจักรคริสเตียนและไบแซนไทน์ยุคแรกและอาคารทางโลกเหลือเพียงร่องรอยและซากปรักหักพังเล็กน้อยทำให้การศึกษาในร่มหลายแห่งยากมาก ปราสาทกลายเป็นรูปแบบสถาปัตยกรรมที่สำคัญที่สุดในช่วงศักดินาในยุโรป ผนังห้องในปราสาทโดยทั่วไปสร้างด้วยหินเปลือย พื้นปูด้วยหินเปล่าหรือไม้กระดาน ตรงกลางห้องโถงอาจเป็นเตาไฟที่มีไฟและมีปล่องควันอยู่บนหลังคา เตาไฟและปล่องไฟค่อยๆเป็นที่ประจักษ์

เตาผิงในยุคแรกค่อนข้างเรียบง่ายไม่มีการตกแต่งใด ๆ อาศัยเพียงผนังด้านนอกหรือผนังด้านในตรงกลางซึ่งทำจากอิฐหรือหิน หลังสงครามกุหลาบ (1455-1485) ราชวงศ์ทิวดอร์เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความรุ่งเรืองและการรวมระบบการปกครอง ความมั่นคงและการพัฒนาของเศรษฐกิจส่งเสริมความเจริญรุ่งเรืองของวัฒนธรรมโดยเฉพาะอุตสาหกรรมการก่อสร้างและก่อให้เกิดแฟชั่นใหม่ ๆ ผสมผสานระบบโครงสร้างใหม่เข้ากับการตกแต่งแบบคลาสสิกนี่คือสไตล์เรอเนสซองส์ วัสดุก่อสร้างใหม่เช่นหินหรืออิฐถูกนำมาใช้เพื่อสร้างโครงสร้างไม้เดิมขึ้นใหม่ อาคารเหล่านี้ที่สร้างด้วยวัสดุที่ทนทานจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างง่ายดายดังนั้นในปัจจุบันจึงมีการเก็บรักษาทางกายภาพที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจง

สถาปัตยกรรมแบบฆราวาสได้รับการอนุรักษ์ไว้ตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 จึงเป็นพยานถึงประวัติศาสตร์ของการพัฒนาการตกแต่งภายในที่อยู่อาศัยของชาวยุโรป ในบ้านยุคกลางเตาปรุงอาหารส่วนกลางเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกเดียวที่ให้ความร้อนแก่บ้าน ด้วยจำนวนห้องพักอาศัยที่เพิ่มขึ้นและเตาผิงที่ให้ความร้อนโดยเฉพาะได้ปรากฏขึ้น ในตอนท้ายของราชวงศ์โดยทั่วไปเตาปรุงอาหารส่วนกลางจะถูกแทนที่ด้วยเตาผิง

ที่สำคัญในเวลานี้การตกแต่งเตาผิงเริ่มกลายเป็นแกนหลักของการตกแต่งภายใน การออกแบบเริ่มพัฒนาจากรูปแบบที่ค่อนข้างเรียบง่ายไปจนถึงรูปแบบที่ซับซ้อนและยุ่งยาก เตาผิงได้รับการตกแต่งมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีรายละเอียดต่างๆของสไตล์เรอเนสซองส์

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 ถึงกลางศตวรรษที่ 20 พลังงานใหม่กำลังพัฒนา: ถ่านหินก๊าซและไฟฟ้าบนเตาไฟทำให้การใช้เตาผิงมีประสิทธิภาพสะดวกสบายมากขึ้น ในขณะเดียวกันเตาผิงก็เป็นหัวใจหลักของสไตล์การตกแต่งภายในมาโดยตลอดและได้สร้างสไตล์ที่แตกต่างกันออกไป:

สไตล์เรอเนสซองซ์บาร็อคสไตล์โมเดิร์น ฯลฯ เตาผิงเหล่านี้มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับรูปแบบสถาปัตยกรรมและรูปแบบการตกแต่งภายในและกลายเป็นสไตล์ในร่มมากที่สุด

ในเวลาเดียวกันการปรับปรุงฟังก์ชั่นอย่างต่อเนื่องสะท้อนให้เห็นในการออกแบบเตาผิงและเตาผิงนั้นใช้งานได้จริงและสวยงามมากขึ้น ไม่เพียง แต่ให้ความสบายกายเท่านั้น แต่ยังให้ความเพลิดเพลินในการมองเห็นอีกด้วย ไม่มีสิ่งประดิษฐ์อื่นใดในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ที่ผสมผสานการปฏิบัติจริงและสุนทรียภาพได้อย่างมีประสิทธิภาพ เตาผิงที่หลากหลายสื่อถึงแนวคิดชีวิตและแฟชั่นของคนทุกวัย

ในขณะที่การพัฒนาสังคมเตาผิงค่อยๆกลายเป็นสัญลักษณ์ของตัวตนสถานะและหน้าที่ในทางปฏิบัติของมันได้ลดลงไปสู่ตำแหน่งรอง เตาผิงมีความรักความอบอุ่นและมิตรภาพ เมื่อผู้คนมองไปที่เตาผิงดูเหมือนว่าพวกเขากำลังอ่านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอันยาวนาน